***

 

... wtedy jeszcze

ewa spała zwinięta jak wiewiórka

na jego ciepłym boku

i sen padał jak lekki deszcz

i był tylko jeden

dla całego Ogrodu

 

każdego poranka

przypływała do nich rzeka i Bóg

uśmiechał się wszystkimi rybami

 

wtedy jeszcze

wierzył we wszystko co widział

wiarą drzew i kamieni

nie pytał

 

 

 

 

 

...nagle poczuł - jak uderzenie - kontur własnego ciała

spojrzał na ewę - zamilkła

zdziwiona własną odrębnością

- - pełznącym w górę niepokojem

 

biegnąc

czuł jak ziemia staje się obca

spojrzał na ewę - chwyciła go za rękę

anioły wokół zmieniały się w drzewa

i coraz wyższe prześwity między drzewami

coraz szybciej

 

potem potknął się o coś, jak o próg drzwi

i resztki światła spełzły z jego twarzy

spojrzał na ewę - wąż cienki - jak źdźbło trawy - - wplątał się jej we włosy

ale wciąż ściskała w spoconej dłoni

jego rękę

tak samo

 

 

 

 

 

...nauczyli się milczenia, które nie dodaje otuchy

jak pierwszego obcego języka

uprawy ziemi milczącej ciemnymi kamieniami

spania razem a potem coraz bardziej osobno

i - po latach -

dawania sobie prezentów bez okazji

i bez podziękowań

 

(I miejsce w Turnieju Jednego Wiersza "Srebrna Szyszka" w Międzyborowie, 2005 r.)